Giel Louws over de Tarkovsky serie
In 2019 stond de filmmaker Tarkovsky (1932-1986) opnieuw in de schijnwerpers met een retrospectief van zijn werk in EYE Amsterdam. Gerestaureerde versies van zijn films werden vertoond in diverse bioscopen in heel Nederland. Ik had zijn werk al enkele malen bekeken op klein scherm, maar de vertoningen op het grote scherm maakten een nog diepere indruk op me. De sensitieve en intuïtieve benadering van Tarkovsky sluit voor mijn gevoel dicht aan op mijn eigen houding ten opzichte van mijn werk. De films zijn gemaakt zoals een dichter woorden uitbalanceert op regels, de lezer achterlatend als interpreet. Ik ervaar zijn films als beeldgedichten, diep beïnvloedt door de gedichten van zijn vader Arseni Tarkovsky. Door de films heen zindert een diepe melancholie die het verstrijken van de tijd veroorzaakt. Tarkovsky bestrijdt deze melancholie met zijn herinneringen, geloof, en kunst.
Voor de serie die ik maakte, gebruik ik het bos uit de film Offret als achtergrond. De plek waar de vaderfiguur zijn zoon een levensles leert, met de zinderende regel die ook in een gedicht van vader Tarkovsky voorkomt; ‘There is no such thing as death’. Dit bos werd in de hele serie drager van nieuwe poëtische en associatieve beelden. Onder deze beelden staan of teksten die uit ondertitels van Tarkovsky’s films komen, of het zijn fragmenten uit de gedichten van zijn vader. De beelden die voor het bos schijnen te zweven zijn terugkerende symbolen uit mijn eigen bestaan/werk. Soms zijn het dingen die de waan van de dag me aanbrachten, vaak zijn het objecten uit mijn verzameling vroeg Chinese kramiek.
De beelden en de tekst komen soms samen, soms gaan ze hun eigen weg. Net als in de films creëren ze een nieuwe ruimte, een ruimte tot interpretatie, contemplatie, en esthetisch genot.